Patogen

Patogen grzybowy Tranzschelia discolor infekuje rośliny z rodzaju Prunus, w tym migdały, morele, wiśnie, brzoskwinie, nektarynki, śliwki i śliwy. Grzyb dzieli się na wyspecjalizowane formy w zależności od żywiciela: T. discolor f. sp. persicae na brzoskwini, T. discolor f. sp. dulcis na migdałach, oraz T. discolor f. sp. domesticae na śliwce.

Patogen przechodzi wiele stadiów przetrwalnikowych i wymaga dwóch różnych żywicieli (żywicieli alternatywnych), aby zakończyć swój cykl życiowy. W Kalifornii jedynym potwierdzonym żywicielem zastępczym jest Zawilec zwyczajny (Anemone coronaria) (Ranunculaceae). Różne typy zarodników obejmują urediniospory, teliospory, bazidiospory i aeciospory, chociaż tylko urediniospory i teliospory występują na gatunkach Prunus.

Rdzawobrązowe, jednokomórkowe urediniospory są wytwarzane na brzoskwini i mogą powodować wtórne infekcje, prowadząc do powtarzających się cykli produkcji zarodników i ponownej infekcji, co ostatecznie prowadzi do wybuchu epidemii. Teliospory, które rozwijają się później w sezonie na brzoskwiniach, nie powodują ponownego zakażenia gatunków Prunus. Zamiast tego zimują i kiełkują w następnym sezonie, wytwarzając bazidiospory, które infekują alternatywnego żywiciela, A. coronaria.

Aeciospory produkowane na A. coronaria może infekować tylko gatunki Prunus, inicjując pierwszy cykl produkcji urediniospor wiosną. Jednakże, ponieważ A. coronaria jest rzadki w sadach owoców pestkowych, jest mało prawdopodobne, aby był głównym źródłem infekcji. Zamiast tego grzyb prawdopodobnie zimuje jako grzybnia w zainfekowanym drewnie owocowym z poprzedniego sezonu. Wiosną infekcje te przekształcają się w zrakowacenia gałązek, służące jako główne źródło inokulum każdego roku. Urediniospory z zrakowaceń gałązek infekują liście, gdzie w zmianach chorobowych tworzą się dodatkowe zarodniki. W sprzyjających warunkach choroba może osiągnąć poziom epidemii.

Symptomy

Typowe objawy choroby obejmują raki gałązek, uszkodzenia liści i uszkodzenia owoców. Jednak nie wszystkie objawy mogą pojawić się w każdym sezonie wegetacyjnym.

Zrakowacenia gałązek są pierwszymi objawami pojawiającymi się wiosną, rozwijającymi się po opadnięciu płatków podczas formowania owoców na jednorocznym drewnie. Objawiają się one w postaci pęcherzy i podłużnych pęknięć w korze.

Infekcja rozpoczyna się od nasiąkniętych wodą zmian, które puchną i pękają w tkance naskórka gałązki. Zrakowacenia znajdują się zazwyczaj na górnej, czerwonawej stronie gałązki. W ciągu kilku dni (w zależności od temperatury) zrakowacenia dojrzewają i wytwarzają rdzawobrązowe, sproszkowane masy wyspecjalizowanych zarodników zwanych urediniosporami. Te urediniospory są kolczaste i ostro zwężone u podstawy. Pod koniec sezonu stare zrakowacenia mogą być nadal widoczne, chociaż mogą przetrwać do następnego sezonu, nie wytwarzają już żywotnych zarodników.

Zmiany na liściach rozwijają się zwykle po tym, jak wiosną tworzą się raki na gałązkach i mogą pojawiać się aż do jesieni. Ciężkie infekcje mogą prowadzić do defoliacji, zwłaszcza gdy na jednym liściu występuje wiele zmian. Pierwsze zainfekowane liście są zwykle zlokalizowane w pobliżu zrakowaceń gałązek, które służą jako główne źródło inokulum. Początkowo zmiany chorobowe wyglądają jak bladożółto-zielone plamy widoczne na obu powierzchniach liścia. W miarę postępu stają się jasnożółte i kanciaste, ostatecznie rozwijając nekrotyczne centra. Na dolnej powierzchni liścia pojawiają się liczne krosty zarodników (uredinia), które zmieniają kolor na rdzawobrązowy, wytwarzając sproszkowane masy urediniospor. Pod koniec sezonu zmiany na liściach mogą ciemnieć do brązowego lub czarnego i zaczynają wytwarzać dwukomórkowe teliospory. Zmiany te pozostają małe, kanciaste i rdzawobrązowe.

Uszkodzenia owoców rozwijają się w późniejszym okresie sezonu wegetacyjnego, po pojawieniu się objawów na liściach. Początkowo na dojrzałych, żółtych owocach tworzą się małe brązowawe plamki z zielonymi otoczkami. Gdy owoce dojrzewają i czerwienieją, aureole zmieniają kolor na zielonkawo-żółty. Na jednym owocu może rozwinąć się wiele infekcji, tworząc punkty wejścia dla wtórnych patogenów grzybowych, takich jak Monilinia, Colletotrichum, Alternariaoraz Cladosporiumco prowadzi do dalszego gnicia owoców.

Model FieldClimate

Zarodniki patogenu grzybiczego Tranzschelia discolor kiełkują w szerokim zakresie temperatur, od 5°C do 30°C, z optymalnym zakresem od 15°C do 25°C w warunkach wilgotnych. W warunkach kontrolowanych stwierdzono, że idealne połączenie czasu trwania wilgoci i temperatury dla infekcji wynosi od 18 do 36 godzin w temperaturze od 15°C do 20°C. Nasilenie choroby wzrasta, gdy późną wiosną i latem występują opady deszczu. W ciężkich przypadkach drzewa mogą doświadczyć szybkiej defoliacji z powodu silnych infekcji rdzą.

Aby ocenić ryzyko infekcji rdzą, obliczamy okres krytyczny na podstawie opadów, wilgotności liści i temperatury. Gdy krzywa infekcji osiągnie 100%, oznacza to, że w sadzie zostały spełnione optymalne warunki do infekcji rdzy. W tym momencie należy wdrożyć zapobiegawcze środki ochrony roślin, aby zmniejszyć ryzyko poważnego rozwoju choroby.

Literatura

Adaskaveg JE, Soto-Estrada, A, Förster, H, Thompson, D, Hasey, J, Manji, BT, Teviotdale, B. (2000). Rdza brzoskwini powodowana przez Tranzschelia discolor w Kalifornii. Uniwersytet Kalifornijski. Rolnictwo i zasoby naturalne.