Menu
Migdał, pistacja i orzech włoski modele choroby
Antraknoza orzecha włoskiego
Chorobę antraknozę orzecha włoskiego wywołuje patogen grzybowy Gnomonia leptostyla (stadium niedoskonałe: Marssonina juglandis), który infekuje głównie wschodnie drzewa orzecha czarnego (Juglans nigra L.), natomiast porażeniu ulegają również odmiany butternut, perski lub angielski orzech włoski, orzech Hinds i orzech kalifornijski.
Drzewa orzecha włoskiego różnią się podatnością na patogena, ale nawet mało podatne ulegają infekcji, gdy zapewnione są optymalne warunki dla patogenu grzybowego. Antraknoza orzecha włoskiego jest rozpowszechniona na całym świecie.
Symptomy
Atakowane mogą być liście, orzechy, a sporadycznie także pędy. Na porażonych liściach pojawiają się drobne ciemnobrązowe lub czarne plamki, okrągłe lub nieregularne. Plamy te stają się coraz liczniejsze, powiększają się i często łączą w jeszcze większe martwe obszary. Żółtawa do złotej tkanka liścia zwykle graniczy z tymi plamami. Porażone liście i blaszki liściowe zwykle przedwcześnie opadają, ale niektóre porażone blaszki liściowe zwykle pozostają na drzewie przez większą część sezonu.
Przedwczesna defoliacja wpływa na jakość i wzrost orzechów. Orzechy z chorych drzew mają powszechnie ciemne, nieatrakcyjne i wyschnięte mięso. Na łupinach porażonych orzechów pojawiają się zapadnięte, nekrotyczne plamy, mniejsze niż na liściach. Niedojrzałe orzechy nie rozwijają się normalnie, a wiele z nich przedwcześnie opada. Zmiany pojawiają się także na pędach bieżących, które atakowane są rzadko i tworzą martwe, zapadnięte miejsca, które są owalne do nieregularnie okrągłych i jasne, szarobrązowe z ciemnymi, czerwonobrązowymi brzegami.
Cykl życiowy patogenu grzybowego
Perithecia powstają w okresie zimowym w temperaturach między 7°C-10°C. Do utworzenia płciowej, zarodnikującej perytecji potrzebne są dwa zgodne szczepy. Wewnątrz każdego perithecium rozwija się wiele asci, z których każda zawiera osiem askospor. Ascospores są odprowadzane z perithecium podczas wilgotnej wiosennej pogody i są przenoszone przez wiatr na liście. Do wysypu i rozprzestrzeniania się zarodników potrzebny jest deszcz. Optymalna temperatura to. powyżej 10°C. Rozbryzg wiatru i deszczu przenosi zarodniki na nowe zielone liście, gdzie dochodzi do infekcji. Symptomy występują na początku maja.
Na zainfekowanych liściach widoczne są czarne, małe bezpłciowe owocniki (acervuli). W temperaturze około 18°C produkcja tych acervuli jest największa, wytwarzają one dużą liczbę konidiów. Konidia powodują wtórne źródło infekcji (w okresie czerwiec-jesień). Wymagane jest rozpryskiwanie deszczu, jak również wolna wilgoć musi utrzymywać się na powierzchni liści dłużej niż 6 godzin. Optymalna temperatura dla infekcji to około 21°C. Symptomy można stwierdzić po 2-3 tygodniach inkubacji.
W niesprzyjających warunkach (warunki suche) zarodniki są w stanie przetrwać kilka tygodni. Patogen grzybowy zimuje w opadłych liściach (jako perithecia) lub na gałązkach orzecha włoskiego (zarodniki).
FieldClimate przedstawia prawdopodobieństwo infekcji i wysypu askospor w sprzyjających warunkach w zależności od temperatury, deszczu i wilgotności liści.
Zaraza orzecha włoskiego
Choroba bakteryjna Xanthomonas arboricola pv. juglandisnazywana jest zarazą orzecha włoskiego. Bakteria zimuje w zainfekowanych pąkach i kotkach. Pąki z największą populacją bakterii są najbardziej narażone na rozwój zarazy. Podczas wczesnowiosennego wzrostu, bakterie rozprzestrzeniają się wzdłuż rozwijających się pędów i orzechów. Wydaje się, że wtórne rozprzestrzenianie się na inne pędy i drzewa przez krople deszczu jest bardzo niewielkie. Powoduje to powstanie lokalnych ośrodków infekcji w obrębie drzewa lub sadu. Częste, długotrwałe opady deszczu, tuż przed i w trakcie kwitnienia oraz przez około 2 tygodnie po nim, powodują wystąpienie silnych ognisk zarazy w tych lokalnych centrach infekcji. Wtedy właśnie orzechy są najbardziej podatne.
Symptomy
Na liściach infekcja pojawia się najpierw jako czerwonobrązowe plamy, na łodygach jako czarne, lekko zagłębione plamy często opasujące pędy. Młode, porażone pąki liściowe i kotkowe zmieniają kolor na ciemnobrązowy lub czarny i wkrótce zamierają. Choroba jest groźna na orzechach, gdzie powoduje czarne, śluzowate plamy o różnej wielkości. Organizm wnika do łupiny, skorupy, a niekiedy także do jadalnego mięsa. W wyniku późnej infekcji powstają czarne pierścienie na łupinach.
Chorobie bakteryjnej sprzyjają ciepłe, umiarkowane pory roku z temperaturą 10-28°C, lekkie i częste opady deszczu z silnymi wiatrami i rosami. Lokalne rozprzestrzenianie się jest możliwe przez rozbryzg deszczu.
Plamistość liści
Alternaria alternata powoduje plamistość liści, gnicie i zgorzele na szerokiej gamie roślin żywicielskich. Grzyb ten należy do patogenów oportunistycznych.
Symptomy
Alternaria leaf spot pojawia się jako dość duże brązowe plamy na liściach, o średnicy około 12-18 mm. Grzyb wytwarza zarodniki, które są widoczne jako czarne plamy. Plamistość liści rozwija się najszybciej w czerwcu i lipcu, a drzewa mogą być prawie całkowicie zdeformowane wczesnym latem, gdy choroba jest silna. Choroba wydaje się być najgroźniejsza w miejscach, gdzie tworzą się rosy, wilgotność jest wysoka, a powietrze stoi w miejscu.
Alternaria leaf spot może wystąpić na migdałowcach uprawianych w całej Central Valley, ale w północnej San Joaquin Valley rzadko jest na tyle silna, aby wymagała leczenia. Najgroźniejsza jest na drzewach w południowej części San Joaquin Valley i w północnej części Sacramento Valley.
Cykl chorobowy
Bezpłciowe zarodniki grzyba są grubościenne, wielokomórkowe, pigmentowane i są w stanie tolerować niekorzystne warunki, takie jak sucha pogoda. Zarodniki wytwarzane są na liściach oraz w mniejszej ilości na owocach i gałązkach pozostających na drzewie, a także w ściółce liściowej. W przypadku braku podatnych tkanek, np. w okresie zimowym, grzyb przeżywa na dojrzałych liściach, gałązkach i owocach. Produkcja zarodników jest największa, gdy wilgotność względna jest powyżej 85%. Zarodniki są przenoszone przez powietrze, a ich uwolnienie do atmosfery jest wywoływane przez opadów deszczu lub przez gwałtowną zmianę wilgotności względnej. Po uwolnieniu zarodników są one przenoszone przez wiatr do podatnych tkanek, gdzie są w stanie infekować. Gdy temperatury są korzystne 20-29°CDługość okresu zwilżenia wymaganego do infekcji wynosi około 8-10 godzin. Gdy temperatura spada poniżej 17°C lub wzrasta powyżej 32°C , grzyb wymaga wydłużonego okresu zwilżenia liści (>24 godz.), aby spowodować znaczące infekcje.
Na bardzo podatnych odmianach już 6 godzin zwilżenia liści może spowodować infekcje. Większość infekcji następuje prawdopodobnie po opadach deszczu, ale rosa może być wystarczająca do wywołania infekcji. Na przykład w Izraelu i Hiszpanii po opadnięciu płatków występuje niewiele deszczu, ale mimo to może dojść do znacznej infekcji w wyniku ciężkiej rosy.
Modele chorób
Model choroby wywodzi się z UC IPM.
Model oblicza wartość nasilenia choroby (DSV) na dzień (podobny model jak TomCast w Tomato).
Wartości nasilenia choroby zależą od średniej temperatury w okresach zwilżenia liści w ciągu dnia. Stosowanie fungicydów jest zalecane, jeśli skumulowana wartość wskaźnika 10 DSV lub wyższa osiągnięta w okresie 7 dni.
ŚREDNIE TEMPERATURY
W niektórych sadach udokumentowano odporność Alternaria sp. na fungicydy z grupy inhibitorów zewnątrz chinonowych (QoI) (znane również jako strobiluryny) oraz fungicydy z grupy inhibitorów dehydrogenazy bursztynianowej (SDHI); w tych sadach nie należy stosować fungicydów z grupy o sposobie działania FRAC o numerach 7 lub 11.
Zarządzanie
Choroba pojawia się najpierw i jest najsilniejsza na odsłoniętych liściach. Drzewa z otwartym i rozłożystym baldachimem mają zazwyczaj silniejszą plamistość liści wywołaną przez Alternaria. Drzewa posadzone w rzędach w kierunku wschód-zachód są również bardziej narażone na chorobę niż sady z rzędami posadzonymi w kierunku północ-południe. Do najbardziej podatnych odmian należą Carmel, Sonora, Monterey, Winters i Butte. Monitoruj oznaki choroby w okresie od kwietnia do czerwca. Jeśli monitoring wykaże obecność Alternaria, należy rozpocząć późnowiosenne zabiegi około połowy kwietnia. W sadach, w których choroba występowała w przeszłości, należy wykonać zabieg w połowie lub pod koniec kwietnia i 2 do 3 tygodni później.
Źródło:
- Dewdney M. M. (2013). Alternaria Brown Spot- Document PP152, jeden z serii Plant Pathology Department, Florida Cooperative Extension Service, Institute of Food and Agricultural Sciences, University of Florida. Oryginalna data publikacji lipiec 2001. Reviewed May 2008. Zmieniono w czerwcu 2013 r. Odwiedź stronę internetową EDIS pod adresem.
- Adaskaveg J. E., Gubler W. D., Duncan R., Stapleton J. J., Holtz B. A. (2012) UC IPM Pest Management Guidelines: Almond; UC ANR Publication 3431. This page.
Brązowa zgnilizna
Brunatna zgnilizna, powodowana przez Monilia spp. (Monilia laxa, Monilia fructigena i Monilia fructicola) należą do najbardziej niszczycielskich chorób w całej Europie.
Symptomy
Kwiaty mogą być zakażone od różowego pąka do opadnięcia płatków, a najbardziej podatne są w pełni otwarte. W przypadku migdałów, znamię, pylniki i płatki są bardzo podatne na infekcję.
Objawami choroby brunatnej zgnilizny jest zgorzel kwiatu wiśni, a także zielona końcówka gałązek, spowodowana wnikaniem patogenu do otwartego kwiatu przez znamiona słupków lub pylników. Skutkuje to zwykle więdnięciem całej części jednorocznej gałązki. Liście zaczynają zwisać w dół, później stają się brązowe i sztywne, ale zwykle nie opadają na glebę, pozostają na drzewie do wiosny następnego roku. Niekiedy, zwłaszcza w wilgotnych warunkach, widoczne są kropelki gumy, które są objawem kolonizacji grzyba, a także założonych kłączy. Przy dużej wilgotności powietrza na chorych częściach kwiatowych i w kanarach gałązek tworzą się szare do brązowych masy zarodników.
Porażone owoce pokryte są plamami gnilnymi, z których wyłaniają się brodawkowate sporodochia (hyphe) z konidiami formy "letniej". Dodatkowo późną jesienią i zimą na porażonych gałązkach grzyb wytwarza sporodochia formy "zimowej". Z czasem silnie porażone owoce ulegają zmumifikowaniu. Wyrastająca w takich mumiach grzybnia stopniowo agreguje się w skleroty. Takie owoce pozostają na drzewie przez zimę.
Temperatura i czas trwania wilgotności są ważnymi czynnikami środowiskowymi, decydującymi o częstości występowania infekcji M. laxa na słodkich kwiatach wiśni. Monilia laxa jest dobrze przystosowany do stosunkowo niskie temperatury podczas wiosny i powoduje infekcje w temperaturach do 5°C w bardzo krótkim okresie trwania zwilżenia. Porażenie aktywnego kwiatostanu przez stimę nie wymaga bardzo dużej wilgotności liści. Wilgotność liści jest potrzebna tylko do kiełkowania konidiów. Dlatego zakażenie młodych owoców wymaga dłuższych okresów zwilżenia liści. Do zakażenia młodych owoców musi powstać appressoria, a wolna wilgoć jest potrzebna do wytworzenia ciśnienia, aby kołek infekcyjny mógł wejść do komórki epidermy. W dojrzałych owocach małe blizny na owocach pozwalają na zakażenie bez kołka infekcyjnego, a wymagany czas zwilżenia liści ponownie się skraca.
Sporulacja nie jest możliwa, jeśli wilgotność względna nie przekracza 85% rel. wilgotności.
Brązowy model rotacyjny w FieldClimate
Oblicza słabe i ciężkie infekcje. Słabe infekcje są modelowane pod kątem warunków do zainfekowania stadia wysoce podatne jak kwiaty i zranione owoce blisko dojrzałości. Do zainfekowania tej tkanki wystarczyły bardzo krótkie okresy zwilżenia liści.
Kilka badań, na przykład: "Phenological Analysis of Brown Rot Blossom Blight of Sweet Cherry Caused by Monilinia laxa" (L. Tamm, Chr. E. Minder, and W. Flickiger; 1994) czy "Wpływ zranienia, wieku owoców i czasu trwania wilgoci na rozwój brunatnej zgnilizny wiśni w Wielkiej Brytanii." ( X.-M. Xu*, C. Bertone i A. Berrie ;2003) potwierdziły niskie okresy wilgotności potrzebne do infekcji. Dalej niedojrzałe owoce są bardziej odporne na infekcje, ale w pobliżu dojrzałości stają się mor podatne i podane są warunki do silnych infekcji.
Wiosenne wzorce dyspersji Monilinia laxa konidia w drzewach moreli, brzoskwini, śliwy i migdałowca. Canadian Journal of Botany (1974), 52: 167-176
Fieldclimate Modeling: Prawdopodobnie trzeba skrócić czas potrzebny na infekcje w czasie kwitnienia. Dlatego model skraca infekcje w okolicach 2000 do 4800 stopniogodzin powyżej 5°C.
Pierwszy wykres przedstawia model dla Styrii w roku 2010, który wskazuje na słabą infekcję w dniu 06 kwietnia. W tym czasie wiśnia zaczyna kwitnąć. Ta infekcja może już prowadzić do utajonych infekcji owoców, co spowoduje poważne uszkodzenia. Późne kwitnienie zostanie całkowicie zniszczone przez infekcje w połowie do końca kwietnia. Silne infekcje są określane na 6 kwietnia ze względu na długotrwałe okresy wilgotności i temperatury powyżej 5 do 15°C.
Rdza na migdale
Rdza jest powodowana przez patogen grzybowy Tranzschelia discolor.
Symptomy
Częstymi objawami choroby są kanty gałązek, uszkodzenia liści i uszkodzenia owoców. Nie wszystkie objawy mogą wystąpić w każdym sezonie wegetacyjnym.
Kanki na gałązkach
Pierwszymi objawami wiosną są kanty gałązek. Kły te rozwijają się po opadnięciu płatków wiosną w czasie rozwoju owoców na jednorocznym drewnie. Objawy widoczne są jako pęcherze i podłużne pęknięcia kory. Infekcja rozpoczyna się od nasiąkniętych wodą zmian, które pęcznieją i pękają w tkance epidermalnej gałązki. Pęcherze występują najczęściej na górnej, czerwonawej stronie gałązki. Po kilku dniach (w zależności od temperatury) kanarki dojrzewają i wytwarzają rdzawobrązowe, pudrowe masy wyspecjalizowanych zarodników (urediniospory). Te urediniospory są kolczaste i ostro zwężone u podstawy. Pod koniec sezonu można jeszcze zaobserwować stare kanki, które mogą się utrzymać w następnym sezonie, ale nie są już produkowane żywotne zarodniki.
Uszkodzenia liści
Zmiany na liściach rozwijają się zwykle po powstaniu kłączy wiosną i mogą trwać do jesieni. Defoliacja może wystąpić, gdy duża liczba infekcji znajduje się na pojedynczych liściach. Pierwsze zainfekowane liście znajdują się w pobliżu pęknięć gałązek (źródło infekcji). Zmiany rozwijają się jako bladożółte, zielonkawe plamy widoczne na obu powierzchniach liścia. Zmiany stają się jasnożółte, kanciaste i z wiekiem nekrotyczne w środku. Na dolnych powierzchniach liści można znaleźć liczne krostki zarodników (uredinia). Stają się one rdzawobrązowe z powodu wytwarzania pudrowych mas zarodników. Pod koniec sezonu zmiany na liściach stają się brązowe do czarnych i wytwarzają dwukomórkowe teliospory. Zmiany na liściach mają kanciasty kształt, są niewielkich rozmiarów i rdzawobrązowe.
Uszkodzenia owoców
Zmiany na owocach rozwijają się w sezonie wegetacyjnym po wystąpieniu objawów na liściach. Na dojrzałych, żółtych owocach pojawiają się najpierw brązowe plamy z zielonymi aureolami. Gdy owoce czerwienieją, aureole stają się zielonkawo-żółte. Na każdym owocu rozwijają się liczne infekcje, które mogą prowadzić do wtórnych infekcji przez inne patogeny grzybowe, takie jak Monilinia, Colletotrichum, Alternaria czy Cladosporium.
Patogen
Patogen grzybowy atakuje rośliny z rodzaju Prunus, w tym migdał, morelę, wiśnię, brzoskwinię, nektarynkę, śliwę. W grzybie można wyodrębnić specjalne formy, na podstawie gospodarza, u którego występuje. Formy te to T. discolor f. sp. persicae na brzoskwini, T. discolor f. sp. dulcis na migdałach, T. discolor f. sp. domesticae na śliwie.
Grzyb posiada wiele stadiów przetrwalnikowych, które rozwijają się na dwóch różnych żywicielach (żywiciele naprzemienni). Jedynym żywicielem zastępczym odnotowanym w Kalifornii jest Anemone coronaria (Ranunculaceae). Różne stadia rozwojowe zarodników to urediniospory, teliospory, bazidiozy i aeciospory. Tylko urediniospory i teliospory występują na Prunus sp.
Jednokomórkowe, rdzawobrązowe urediniospory wytwarzane są na brzoskwini i mogą ją ponownie zainfekować. Ta wtórna infekcja oraz dodatkowo wytwarzanie zarodników i reinfekcja powodują epidemiczne uszkodzenia brzoskwini. Teliospory, które rozwijają się późno w sezonie na brzoskwini nie są w stanie ponownie zainfekować brzoskwini. Po przezimowaniu teliospory kiełkują i wytwarzają spory bazidialne, które infekują żywiciela zastępczego Anemone coronaria.
Aeciospores, które są produkowane na A. coronaria infekują tylko Prunus spp. a infekcja powoduje powstanie pierwszego cyklu urediniospores na wiosnę. A. coronaria występuje rzadko w sadach owocowych i prawdopodobnie nie jest źródłem pierwszej infekcji w tych sadach.
Grzyb prawdopodobnie przezimował w postaci grzybni w zainfekowanym drewnie owocowym z poprzedniego lata lub jesieni. Wiosną infekcje te przekształcają się w sęki na gałązkach i to one są co roku źródłem pierwotnego inokulum. Urediniospory z kanarków gałązkowych infekują liście, gdzie w zmianach chorobowych wytwarzanych jest więcej zarodników i w sprzyjających warunkach choroba przybiera charakter epidemiczny.
Referencje:
- Źródło: Adaskaveg JE, Soto-Estrada, A, Förster, H, Thompson, D, Hasey, J, Manji, BT, Teviotdale, B. (2000) Peach rust caused by Tranzschelia discolor in California. University of California. Agriculture and Natural Resources.
Warunki zakażenia - wyjście w FieldClimate
Urediniospory są rozpraszane przez wiatr i opady. Kiełkują w szerokim zakresie temperatura w zakresie od 5°C do 30°C, przy czym optymalny zakres temperatur wynosi 10-25°C. Żywotność inokulum i wilgoć są głównymi czynnikami określającymi okresy infekcji.
Infekcje liści i gałązek mogą wystąpić w szerokim zakresie okresu wilgotności (12 do 36 godzin) i temperatury (15 do 25°C). W kontrolowanych warunkach optymalny okres wilgotności i temperatura dla infekcji wynosiły od 18 do 36 godzin w temperaturze od 15°C do 20°C. Okres inkubacji po zakażeniu wynosi 8 do 10 dni, natomiast okres inkubacji dla objawów na gałązkach wynosi 4 do 6 tygodni w temperaturze 20°C.
Zalecane wyposażenie
Sprawdź, jaki zestaw czujników jest potrzebny do monitorowania potencjalnych chorób tej uprawy.
IT 
ES 
FR 
PT 
RU 
UA 
TR 
HU 
CS 
RO