Mączniak rzekomy jest powszechną chorobą dyniowatych w warunkach polowych i szklarniowych w większości rejonów świata. Chociaż wszystkie dyniowate są podatne, objawy występują rzadziej na ogórku i melonie, ponieważ wiele komercyjnych odmian posiada odporność. Choroba ta może stanowić poważny problem produkcyjny. Ilość plonu ulega zmniejszeniu ze względu na spadek wielkości lub liczby owoców albo skrócenie długości okresu zbioru. Przedwczesne starzenie się porażonych liści może powodować obniżenie jakości handlowej, ponieważ owoce ulegają poparzeniu słonecznemu lub dojrzewają przedwcześnie lub niekompletnie. Owoce takie mają słabą zdolność do przechowywania (kabaczek zimowy), niską zawartość rozpuszczalnych substancji stałych, a w konsekwencji słaby smak (melon), słabą barwę skórki (dynia) oraz wyschnięte, odbarwione trzonki (dynia). Stres spowodowany chorobą może prowadzić do powstania niedoskonałości na skórce owoców, takich jak plamki, uniesione wgłębienia i obrzęki. Ponadto porażenie mączniakiem predysponuje rośliny do innych chorób, w szczególności do zarazy gumowej łodyg.

Podosphaera xanthii (wcześniej znany jako Sphaerotheca fuliginea i S. fusca) oraz Erysiphe cichoracearum to dwa najczęściej notowane grzyby powodujące mączniaka rzekomego dyniowatych. E. cichoracearum przed 1958 r. uważano za główny organizm sprawczy na większości obszaru świata. Dziś, P. xanthii występuje częściej na całym świecie. Mogło dojść do zmiany dominacji tych dwóch grzybów lub do błędnej identyfikacji organizmu sprawczego. P. xanthii jest bardziej agresywnym patogenem niż E. cichoracearum. E. cichoracearum może mieć niższe optimum temperaturowe, ponieważ gatunek ten występuje głównie w chłodniejszych okresach wiosny i wczesnego lata oraz P. xanthii wydaje się postępować najszybciej w cieplejszych miesiącach. Konidia (zarodniki wytwarzane bezpłciowo) E. cichoracearum oraz P. xanthii są trudne do odróżnienia, a cleistothecia, czyli owocniki płciowe (struktury zawierające zarodniki powstałe w wyniku rozmnażania płciowego), były obserwowane rzadziej. W związku z tym grzyby te były mylone. Nazwa grzyba często była podawana bez ważnego potwierdzenia. Kryteria rozróżniania tych grzybów na podstawie stadium konidialnego zostały określone dopiero w latach sześćdziesiątych. Głównym stosowanym kryterium jest obecność ciałek fibrozynowych w konidiach P. xanthii. Na podstawie tych kryteriów, P. xanthii okazał się być grzybem dominującym, a nie E. cichoracearum jak wcześniej twierdzono, w kilku krajach. Podczas ostatnich badań E. cichoracearum stwierdzano rzadko i tylko na początku rozwoju choroby w Nowym Jorku i innych wschodnich stanach.

Objawy i oznaki

Biały, pudrowy nalot grzybów rozwija się zarówno na powierzchni liści, ogonkach liściowych, jak i na łodygach. Zwykle rozwija się najpierw na liściach koronowych, na zacienionych liściach dolnych i na spodniej stronie liści. Na górnych powierzchniach liści, naprzeciw kolonii mączniaka, mogą tworzyć się żółte plamy. W pierwszej kolejności porażane są starsze rośliny. Zainfekowane liście zwykle więdną i zamierają. Rośliny mogą się przedwcześnie starzeć. Infekcja owoców występuje rzadko na arbuzie i ogórku. Cleistothecia to ciemnobrązowe, małe (średnica około 0,003 cala) struktury, które są ledwo dostrzegalne bez soczewki ręcznej. Rozwijają się one późno w sezonie wegetacyjnym. Zarodniki płciowe znajdujące się w tych strukturach są chronione przed niekorzystnymi warunkami.

Cykl chorobowy

Uważa się, że podstawowym inokulum początkowym są konidia przenoszone drogą powietrzną na duże odległości z miejsc, gdzie wcześniej w ciągu roku uprawiane są rośliny dyniowate. Konidia pozostają żywotne przez 7-8 dni na podstawie wyników badań laboratoryjnych. Grzyby sprawcze są obligatoryjnymi pasożytami i dlatego nie mogą przetrwać w przypadku braku żywych roślin żywicielskich, chyba że w postaci cleistothecia. Możliwym lokalnym źródłem początkowego inokulum są konidia pochodzące z upraw szklarniowych dyniowatych, cleistothecia oraz żywiciele zmienni. W Stanach Zjednoczonych rzadko odnotowywano występowanie cleistothecia, jednak nawet w przypadku ich obecności mogą one zostać przeoczone. Oba typy kojarzenia wymagane do rozmnażania płciowego zostały znalezione w całych Stanach Zjednoczonych, w tym w Nowym Jorku. Chociaż P. xanthii oraz E. cichoracearum są opisywane jako mające szeroki zakres żywicieli, wykazano, że szczepy tych grzybów są specyficzne dla żywicieli. Nie zbadano roli gospodarzy innych niż dyniowate jako źródła inokulum. Werbena, powszechna roślina ozdobna, może być ważnym źródłem inokulum, zwłaszcza w przypadku dyniowatych uprawianych jako roślina uprawna lub sadzonek w tej samej szklarni co werbena.

Mączniak rzekomy szybko rozwija się pod korzystne warunki ponieważ długość czas od zakażenia do pojawienia się objawów wynosi zwykle tylko 3 do 7 dni, a w krótkim czasie może zostać wytworzona duża liczba konidiów. Korzystne warunki to m.in. gęsty wzrost roślin oraz niskie natężenie światła. Wysoka wilgotność względna sprzyja infekcji i przeżyciu konidiów; jednak, infekcja może nastąpić już przy 50% RH. Suchość sprzyja kolonizacji, sporulacji i rozproszeniu. Deszcz i wolna wilgoć na powierzchni roślin są niekorzystne. Rozwój choroby następuje jednak w obecności lub braku rosy. Średnia temperatura 68-80°F (20°C-27°C) jest korzystna; zakażenie może nastąpić w temperaturze 50-90°F !0°C-32°C) . Rozwój mączniaka jest zatrzymywany, gdy temperatura w ciągu dnia wynosi co najmniej 100°F (28°C). Rośliny w polu często zostają zaatakowane dopiero po inicjacji owoców. Podatność liści jest największa 16 do 23 dni po rozwinięciu.

Kontrole kulturowe i biologiczne

Odporność genetyczna jest szeroko stosowana w przypadku ogórka i melona, a także została włączona do większości innych upraw dyniowatych. Większość odpornych odmian kabaczków i dyni w Stanach Zjednoczonych zawiera jedną lub dwie kopie tego samego głównego genu odporności pochodzącego z dzikiego cucurbitu. Genetyka odporności jest różna u ogórka i melona. Ostatnio wykryto spadek stopnia stłumienia osiągalnego przez odmiany odporne, co wskazuje na adaptację u Podosphaera xanthii. Kolejne nasadzenia roślin dyniowatych powinny być fizycznie oddzielone lub przynajmniej posadzone pod wiatr od starszych nasadzeń, ponieważ starsze rośliny mogą stanowić źródło konidiów. Opracowano fungicydy zawierające grzyby antagonistyczne do zwalczania biologicznego.

Kontrola chemiczna

Fungicydy powinny być stosowane po wykryciu przez DDS. Sprawdzać rośliny co tydzień, począwszy od lipca i po inicjacji owoców (kiedy rośliny stają się bardziej podatne). Badać górne i dolne powierzchnie pięciu starszych liści w każdym z 10 miejsc lub do momentu stwierdzenia objawów. Rozpocząć program opryskiwania w momencie stwierdzenia objawów. Wiosenne nasadzenia letniego squasha zostaną zainfekowane jako pierwsze, dlatego też, jeśli są dostępne, mogą być wykorzystane jako wskaźnik, kiedy należy rozpocząć skanowanie upraw winorośli i późniejszych nasadzeń letniego squasha.

W przypadku harmonogramu prewencyjnego, stosowanie powinno rozpocząć się w momencie, gdy rośliny zaczynają biegać i/lub wytwarzać owoce, a warunki do infekcji są korzystne. Aby uzyskać odpowiednią kontrolę, konieczne jest zastosowanie fungicydu na spodniej stronie liści oraz na liściach znajdujących się nisko w łanie rośliny, ponieważ na tych powierzchniach grzyb rozwija się najlepiej. Najlepiej można to osiągnąć stosując materiały mobilne (tj. chinoksyfen, boskalid, triflumizol). Innym podejściem jest poprawa skuteczności materiałów kontaktowych (np. chlorotalonil, miedź) poprzez maksymalne pokrycie opryskiem spodniej strony liści. Opryskiwacze wspomagane powietrzem są jednym z najbardziej efektywnych środków zwiększających pokrycie i depozyty na wszystkich powierzchniach liści. Pokrycie wytwarzane przez tradycyjne opryskiwacze hydrauliczne można zwiększyć poprzez zmniejszenie rozstawu dysz (10 cali jest lepsze niż 20 cali), zwiększenie objętości (75 gpa działa dobrze), zwiększenie ciśnienia (co najmniej 80 psi) lub zmianę na mniejsze rozpylacze, które kierują strumień pod kątem do łanu. Użyj papieru wrażliwego na wodę, aby sprawdzić pokrycie opryskiem. Odnieś się do aktualnego Wytyczne Cornella dotyczące zarządzania szkodnikami w komercyjnej produkcji warzyw. aby uzyskać aktualną listę dostępnych fungicydów i postępować zgodnie z instrukcjami zawartymi w etykiecie.

Rozwój odporności na fungicydy i w konsekwencji niepowodzenie w zwalczaniu jest zawsze problemem w przypadku fungicydów mobilnych ze względu na ich jednostronny sposób działania. Szczepy grzyba mączniaka prawdziwego odporne (niewrażliwe) na takie fungicydy zostały znalezione w całych Stanach Zjednoczonych. Zmniejszona wrażliwość na fungicydy z kilku grup chemicznych została wykryta również w innych rejonach świata. Dlatego należy zawsze stosować taktykę minimalizującą możliwość wyselekcjonowania odpornych szczepów patogenów: stosować fungicydy mobilne razem z fungicydami kontaktowymi, stosować je tylko wtedy, gdy są najbardziej potrzebne do ochrony plonów (co zwykle ma miejsce na początku rozwoju choroby), stosować najwyższe dawki z etykiety i w miarę możliwości stosować naprzemiennie fungicydy mobilne o różnych sposobach działania, zgodnie z ich kodem FRAC (triflumizol i myklobutanil mają ten sam sposób działania; znajdują się w grupie FRAC 3). Ponadto, należy zmaksymalizować pokrycie opryskiem i stosować również niechemiczne praktyki kontrolne. Na początku epidemii mączniaka częstotliwość występowania szczepów odpornych na fungicydy mobilne jest zazwyczaj na tyle niska, że przynajmniej jedno zastosowanie tych fungicydów spowodowało zahamowanie mączniaka. Sytuacja ta może ulec zmianie w przyszłości. Częstotliwość występowania szczepów opornych może szybko wzrosnąć po wykonaniu zabiegu.

Kilka biopestycydów zatwierdzonych do produkcji ekologicznej jest zarejestrowanych na tę chorobę w Stanach Zjednoczonych. Produkty te zawierają naturalne składniki, takie jak olejki botaniczne, wodorowęglany, dwutlenek wodoru i lipopeptydy. Są to materiały kontaktowe, dlatego dobre pokrycie jest kluczowe dla skutecznej kontroli. Produkty oceniane w testach uniwersyteckich wykazały szeroki zakres skuteczności, przy czym niektóre z nich były równie skuteczne jak konwencjonalne fungicydy kontaktowe.

Źródło: WarzywaMDonLine

W FieldClimate zagrożenie mączniakiem rzekomym jest wykrywane przez czujniki: wilgotności liści i temperatury. Warunki optymalnego rozwoju patogenu grzybowego to:

• Deszcz i wolna wilgoć na powierzchni roślin są niekorzystne.
• Średnia temperatura 68-80°F (20°C-27°C) jest korzystna; infekcja może nastąpić w temperaturze 50-90°F !0°C-32°C). Rozwój mączniaka jest zatrzymywany, gdy temperatura w ciągu dnia wynosi co najmniej 100°F (28°C).
• Podatność liści jest największa 16 do 23 dni po rozwinięciu.

Warunki panujące 20 lipca oraz na początku sierpnia były korzystne dla patogenu grzybowego. W tych okresach temperatura wynosiła od 20°C do 27°C i było spokojnie sucho (brak okresów zwilżenia liści).