Patogen

Kilka grzybów jest odpowiedzialnych za mączniaka rzekomego dyniowatych, w tym Podosphaera xanthii oraz Erysiphe cichoracearum które są najważniejszymi patogenami. Historycznie, E. cichoracearum była uważana za główny czynnik sprawczy na całym świecie do 1958 roku. Jednakże, P. xanthii stał się bardziej rozpowszechnionym gatunkiem związanym z mączniakiem rzekomym dyniowatych na całym świecie. E. cichoracearum zazwyczaj rozwija się w chłodniejszych warunkach, takich jak wiosna i wczesne lato, podczas gdy P. xanthii rozmnaża się skuteczniej w cieplejszych miesiącach. Dodatkowo, P. xanthii wydaje się być bardziej agresywny niż E. cichoracearum. Chociaż rozróżnienie między konidiami tych dwóch gatunków może być trudne, obecność ciałek włóknistych w konidiach P. xanthii służy jako kluczowe kryterium przy określaniu obu.

Grzyby mączniaka prawdziwego rozmnażają się zarówno bezpłciowo, jak i płciowo.

Bezpłciowo, konidia (bezpłciowe zarodniki) lądują na roślinie żywicielskiej, gdzie kiełkują i wytwarzają appressorium i haustorium, które pobierają składniki odżywcze z rośliny. Konidiofory wyłaniają się ze strzępek i wytwarzają nowe konidia, rozpraszane przez wiatr, rozprzestrzeniając infekcję. Okres inkubacji trwa zwykle od 3 do 7 dni, a znaczna liczba konidiów może zostać wyprodukowana w krótkim czasie.

Rozmnażanie płciowe następuje, gdy strzępki przeciwnych typów kojarzenia spotykają się i tworzą cleistothecia. Cleistothecia zawiera kilka strzępek, z których każda zawiera osiem askospor (zarodników płciowych). Służą one również jako źródła zimowania, umożliwiając patogenowi przetrwanie w trudnych warunkach. Jednakże, cleistothecia P. xanthii jest rzadko obserwowana.

Symptomy

Chociaż wszystkie dyniowate są podatne na tę chorobę, objawy są mniej powszechne w przypadku ogórków i melonów, ponieważ wiele komercyjnych odmian jest na nią odpornych. Na powierzchniach liści, ogonkach liściowych i łodygach tworzą się białe, pudrowe plamy grzybni i konidiów, dzięki czemu są one łatwo rozpoznawalne. Na początku pojawiają się czerwono-brązowe plamy, które później stają się białe w miarę wytwarzania strzępek i zarodników. Te kolonie grzybów łączą się, pokrywając całą powierzchnię. Infekcja mączniakiem prawdziwym prowadzi do zmniejszenia fotosyntezy, przedwczesnego starzenia się, a nawet śmierci rośliny. Chociaż owoce nie są bezpośrednio lub rzadko atakowane przez grzyba, mogą ulec deformacji lub przedwczesnemu dojrzewaniu. Takie owoce wykazują słabą zdolność do przechowywania (dynia zimowa), niską zawartość rozpuszczalnych substancji stałych i słaby smak (melon), słaby kolor skórki (dynia) oraz pomarszczone, przebarwione trzonki (dynie). Stres chorobowy może również powodować niedoskonałości na powierzchni owoców, w tym plamki, wypukłe wgłębienia i obrzęki.

Model FieldClimate

Ryzyko wystąpienia mączniaka prawdziwego melona/ogórka/cukinii/dyni/melona

Infekcja może wystąpić w zakresie temperatur od 0°C do 32°C, z optymalną średnią temperaturą pomiędzy 20°C~27°C. Rozwój choroby zostaje zatrzymany, gdy temperatura w ciągu dnia przekracza 28°C. Korzystne warunki dla patogenu obejmują gęsty wzrost roślin i niskie natężenie światła. Wysoka wilgotność względna również sprzyja infekcji i przetrwaniu konidiów, chociaż infekcja może wystąpić nawet przy 50%. Deszcz i wolna wilgoć na powierzchni roślin są niekorzystne dla rozwoju patogenu. Dlatego suche warunki z ograniczoną wilgotnością liści są uważane za optymalne dla zwiększenia ryzyka wystąpienia mączniaka prawdziwego.

Literatura

• McGrath, M. T. (1997). Mączniak rzekomy dyniowatych. Nuñez-Palenius, H. G., Hopkins, D., & Cantliffe, D. J. (2006). Mączniak rzekomy dyniowatych na Florydzie. HS-1067.(Wyświetlono 18.12. 2019). Available: ef283dfcacb140070eb63b12bbbb8d9a9452.Pdf.
• PÉREZ-GARCÍA, A. L. E. J. A. N. D. R. O., Romero, D., FERNÁNDEZ-ORTUÑO, D. O. L. O. R. E. S., LÓPEZ-RUIZ, F. R. A. N. C. I. S. C. O., De Vicente, A., & Tores, J. A. (2009). The powdery mildew fungus Podosphaera fusca (synonym Podosphaera xanthii), a constant threat to cucurbits. Molekularna patologia roślin, 10(2), 153-160.